اگر با اصطلاحاتی فلسفیتر بخواهیم بار دیگر نتیجهگیریمان را بیان کنیم، میتوانیم بگوییم اندیشهای که در پس فیلمهای فرهادی جریان دارد، همچون ترکیبی از اگزیستانسیالیسم و تراژدی یونانی است. جنبۀ اگزیستانسیال این اندیشه در این است که فرد انسانی گاهی مجبور است که با آزادی خود برای تصمیمگیری مواجه شود و آن را تمام و کمال بپذیرد بیآنکه بخواهد با تکیه بر اصولی همگانی و از پیش معلوم از آزادی انتخاب خود بگریزد. جنبۀ تراژیک نیز این است که با هر تصمیمی و بر مبنای هر اصلی، زندگی همیشه آمادۀ آن است که کوچکترین اتفاقات و تصمیمها را به بزرگترین مصیبتها تبدیل کند.